"Tot de dood ons scheidt." Dat geldt niet voor Jos Claes en Gusta Schoovaerts uit Zonderschot, bij Heist-op-den-Berg. Op hun 89e, na 64 jaar huwelijk, stierven ze op natuurlijke wijze liefelijk naast elkaar. Op haast exact hetzelfde moment. Ongezien, volgens dokters en begrafenisondernemers. "Mooier sterven kan niet", zegt zoon Willem.
"Ons va moet naar ons moe gekeken hebben en gedacht hebben: ik ga mee. Ze hadden zelfs de kracht niet meer om elkaars hand vast te houden. En toch zijn ze samen gegaan."
Zoon Willem Claes (58) was afgelopen donderdag getuige van het onwaarschijnlijke tafereel: vader Jos en moeder Gusta die op exact hetzelfde moment beslisten dat het genoeg was geweest. Dat verder aftakelen waardig sterven in de weg zou staan. Willem spreekt van "schoon doodgaan".
"Tot de dood ons scheidt, gold in zekere zin dus niet voor hen. Er moeten luttele seconden tussen geweest zijn. We vroegen nadien aan de dokter wie van hen eerst gegaan is. Geen idee, was het antwoord."
Hun huisdokter en begrafenisondernemers spreken dan ook van een unieke situatie.
Morgen krijgt het onafscheidelijke koppel een afscheidsplechtigheid in de kerk van Zonderschot. De plek waar ze 64 jaar eerder hun jawoord gaven. Waarna Jos carrière maakte bij de CM en Gusta voor "het meest edele der beroepen" koos: huismoeder.
"Een andere optie als moeder van acht kinderen was er ook niet", zegt Willem, de vierde in rij. Een van de zonen is vijftien jaar geleden onverwacht overleden. "Mijn ouders hebben dat immense verdriet altijd zeer waardig gedragen. Net zoals wij hun afscheid nu waardig zullen beleven."
Samen oud geworden
Decennialang deelden de twee lief en leed. In 2002 trokken ze samen naar een assistentiewoning om te genieten van hun oude dag. Om hun zestigste huwelijksverjaardag te vieren trokken ze in 2014 nog een fles champagne open, omringd door hun vele (klein)kinderen.
Vorig jaar verhuisden ze, na een valpartij van Jos.
"Hij moet een kleine hartaanval gekregen hebben", zegt Willem. "De laatste maanden is hun gezondheid fel achteruitgegaan. Plots kwam hun levenskwaliteit in het gedrang. Eerst bij de ene, dan de andere. Al die tijd hielden ze elkaar perfect in evenwicht. Tot hun dood. Als dat niet schoon is!"
Hoewel het met zo'n uniek verhaal altijd wel wordt vermoed, is er bij Jos en Gusta geen sprake van euthanasie. "Moe en va zijn op natuurlijke wijze heengegaan", benadrukt Willem.
"En eigenlijk konden ze niets meer afspreken. Praten ging niet meer, zelfs handen vasthouden was geen optie. Dat maakt het allemaal zo schoon. De natuur heeft hen het samen sterven gegund. Dat maakt ons gelukkig als kinderen. Ook al doet het natuurlijk pijn om hen te moeten afgegeven."
Bron GVA - 21/12/18 - dit artikel werd gereproduceerd met toestemming van de uitgever, alle rechten voorbehouden – Nnieuws License2Publish.
